Ik ben altijd bang geweest om oud te worden, maar tegelijkertijd was ik ervan overtuigd dat ik op jonge leeftijd dood neer zou vallen. I blame my mother. Zij werd getroffen door kanker en mocht niet ouder worden dan 52 jaar. Op een bepaald punt heb ik dus besloten dat hetzelfde lot mij ook zou treffen. Inmiddels ben ik die gevreesde leeftijd ruim gepasseerd, dus dat jong sterven zal waarschijnlijk niet meer gebeuren (afkloppen!).

Toch denk ik nog steeds dat ik niet in het bejaardentehuis zal eindigen. Waarschijnlijk struikel ik voor die tijd over een klein steentje, maak vervolgens een spectaculaire koprol, raak dan onverhoopt een lantaarnpaal  en val dan zo ongelukkig op mijn hoofd dat ik binnen een seconde deze wereld verlaat. En eigenlijk is dat wel mooi. “Ze ging zoals ze leefde: onhandig”. Voor de nabestaanden: die spreuk wil ik op de grafsteen.

Bevel van E: word oud!

Maar met mijn geluk zal ik toch oud worden, sterker, ik moet. Bevel van E. Als hij in een romantische bui is roept hij altijd dat ik hem moet overleven. In mijn hoofd vertaal ik dat altijd als volgt: hij kan de gedachte dat ik deze wereld eerder verlaat dan hij niet verdragen. Op zich een lieve gedachte, maar ik verzet me er altijd hevig tegen. Ondanks die eeuwige innerlijke strijd zorg ik ervoor dat ik iets leuks maak van de jaren die ik nog heb, met al de ongemakken die ouder worden met zich mee brengt.
Tussen twee haakjes: op het moment dat je woorden als oud en ongemakken in een zin gaat gebruiken ben je al over de helft. Maar de waarheid is hard, ouder worden gaat niet zonder horten. En ik spreek uit naam van vrouwen. Want wij zijn natuurlijk wel extra de pineut hè, geef toe.

Sprookje tussendoor.

Toen God (om het verhaal wat smeuïger te maken ga ik er even vanuit dat er een God was die de gruwelen die ik ga beschrijven op zijn geweten heeft) besloot dat er ook mensen op aarde moesten rondlopen was hij in een goede bui toen hij de man schiep. “Plassen, poepen, jagen en voortplanten!” bulderde hij en nam nog een blik bier. En zo geschiedde. Maar de volgende dag had hij waarschijnlijk last van een kater from hell. Bovendien zat dat voortplanten hem enorm dwars. Hoe  ging hij dat probleem oplossen? Uiteindelijk creëerde hij de vrouw en scheepte haar op met de verantwoording voor het dragen van de vrucht. Bovendien bedacht hij een aantal voorwaarden, hoogstwaarschijnlijk onder invloed van de kater: “Bloeden zult gij, elke maand voor het grootste gedeelte van uw leven! En na al het bloeden zal er ongemak zijn, uw lichaam zal voelen alsof het in brand staat! Het zweet zal uit uw lichaam stromen zonder aanleiding! De hormonen zullen door uw lijf gieren en u zult gaan twijfelen aan uzelf, uw relatie en uw hele miezerige leven, muwahahahaha!”.  Om zijn woorden kracht bij te zetten, gooide hij een paar bliksemschichten naar beneden. Toen hij de dag daarop weer monter en opgewekt wakker werd kwam hij erachter wat had gedaan en kreeg spijt. Maar the damage was done, de vrouw was fucked. The End.

Back to reality: De Overgang.

Helaas was die overgangsfase geen grapje en ik mag dat nu ervaren. Even tussen ons: het is de hel! Je lichaam doet dingen die je niet kunt controleren. Opvliegers, stemmingswisselingen, gewichtsissues.. er komt gewoon geen einde aan de ellende. Toch denk dat ik dit leven nog maar even volhoud. Met een beetje geluk gaat die koprol dus nooit plaatsvinden.

I changed my mind (again).

Ach, stiekem heb ik ook wel zin om oud te worden. Oude mensen hebben namelijk schijt aan alles. Zonder enige gene scheuren ze door de supermarkt op hun scootmobiel om maar te zwijgen over hun maniakale gedrag op een elektrische fiets. Een tante vertelde me ooit over haar moeder die redelijk doof was en dus op hoog volume, met vet Amsterdams accent, converseerde. Ze had totaal geen filter en gaf commentaar op iedereen die het volgens haar verdiende. Dat deed ze zonder de moeite te nemen te wachten tot die persoon weg was. Ze vertelde hoe een vrouw tot 2 keer toe bij haar bedelde om een sigaret. Haar moeder ergerde zich en schreeuwde: “Wat bezielt dat wijf, kan ze zelf geen sigaretten kopen!” Tante schaamde zich dood, maar later kwam de vrouw haar moeder een pakje sigaretten brengen. Toen schaamde ze zich nog meer. Maar moeder was uiterst tevreden!

Misschien moet ik ook maar zo worden. Ik ben al half doof en als het moet kan ik hard praten. Klagen is ook een van mijn talenten. Een ding: ik ben benieuwd of E jaren van dit soort recalcitrant gedrag volhoudt. Die innige wens dat ik hem moet overleven zal snel sneuvelen schat ik.